17-03-2013
Σαλτάρεις έξω από τα στενά ,
αναπνοή να πάρεις …
Φυγή , απαύγασμα ζωής
της νύχτας νταηλίκι …
Εκεί που η λάθος συντροφιά …
Δεν χτίζει μετερίζια ,
μήτε η γλώσσα η τραχιά
Του εχθρού σου συχαρίκια !
Χτίζεις το παραμύθι σου
στην πιο τρανή αλήθεια …
Της μοίρας σου της μάγισσας
της χαμηλοβλεπούσας …
Που στέκει άδολη θεά
στου Νείλου τ’ ακροπάτι …
Για να σε ντύσει Ρήγα γιό
Της νύφες να φωνάξει ..
Μες την πορφύρα στο χρυσό
θέση να βρείς στον ήλιο !
Μα το καλάθι είναι κενό
Γίνεσαι γιός της πέτρας
!!!
Στη πλάτη σου στηρίζουνε
των αφεντάδων κάστρα .
Δεν λες για κατορθώματα !
Λανσάρεις τις πληγές σου
κι ένα χαμόγελο στερνό
στην κουπαστή τις σκάλας …
Βαθειά χαράζει πριν χαθεί
Την άδολη καρδιά σου .
Κι όταν τελειώσει στο γυαλί
το φάρμακο της λήθης …
Όλο ταξίδια θα
χρωστάς
και όλο φιλιά στο βρόντο !
Η Αυλαία … το
ξημέρωμα
που τόσο σε πληγώνει …
Δεν σ’ έφτασε να ξαγνιστείς
Δεν έχεις ανταμώσει ….
Μαζεύεις τα κομμάτια σου
Στο σπίτι να φωλιάσεις
Και με αυτό το λίγο σου
Την μέρα να παλέψεις ….
J.F.
