17-03-2013

                                                        

                                            Σαλτάρεις  έξω  από τα στενά ,

                                            αναπνοή να πάρεις …

                                            Φυγή , απαύγασμα ζωής

                                            της νύχτας νταηλίκι …

                                            Εκεί που η λάθος συντροφιά …

                                            Δεν χτίζει μετερίζια ,

                                            μήτε η γλώσσα η τραχιά

                                            Του εχθρού σου συχαρίκια !

                                            Χτίζεις το παραμύθι σου

                                            στην πιο τρανή αλήθεια …

                                            Της μοίρας σου της μάγισσας

                                            της χαμηλοβλεπούσας …

                                            Που στέκει άδολη θεά

                                            στου Νείλου τ’ ακροπάτι …

                                            Για να σε ντύσει Ρήγα γιό

                                            Της νύφες να φωνάξει ..

                                            Μες την πορφύρα στο χρυσό

                                            θέση να βρείς στον ήλιο !

                                            Μα το καλάθι είναι κενό   

                                            Γίνεσαι γιός της πέτρας   !!!    

                                            Στη πλάτη σου στηρίζουνε

                                            των αφεντάδων κάστρα .

                                            Δεν λες για κατορθώματα !

                                            Λανσάρεις τις πληγές σου

                                            κι ένα χαμόγελο στερνό

                                            στην κουπαστή τις σκάλας …

                                            Βαθειά χαράζει πριν χαθεί

                                            Την άδολη καρδιά σου .

                                            Κι όταν τελειώσει στο γυαλί

                                            το φάρμακο της λήθης …

                                            Όλο  ταξίδια θα χρωστάς

                                            και όλο φιλιά στο βρόντο !

                                            Η Αυλαία …  το ξημέρωμα

                                            που τόσο σε πληγώνει …

                                            Δεν σ’ έφτασε να ξαγνιστείς

                                            Δεν έχεις ανταμώσει ….

                                            Μαζεύεις τα κομμάτια σου

                                            Στο σπίτι να φωλιάσεις

                                            Και με αυτό το λίγο σου

                                            Την μέρα να παλέψεις ….

                                                                                                                                J.F.